Odalar, STK’lar, dernekler, müteahhitler, esnaflar, tarım ve ziraat kurumları, iş insanları…

Kısacası kim elini nereye atsa, orada bir boşluk, bir kontrolsüzlük var.

Herkes kendi bildiğini okuyor, kimse hesap vermiyor.

Tarım ve ziraat alanında yıllardır aynı sorunlar konuşuluyor.

Üretici perişan, çiftçi destek bekliyor, ama müdürlükler ve odalar hâlâ kâğıt üzerinde çalışıyor.

Toplantı çok, sonuç yok.

Proje çok, sahada karşılığı yok.

Peki kim denetliyor bu kurumları?

Kim “bu kadar destek verildi ama çiftçinin durumu neden düzelmedi?” diye soruyor?

Hiç kimse!

İş dünyası da aynı durumda…

Bazı iş insanları bu şehirde yatırım yapmak yerine koltuk, makam, ihale peşinde koşuyor.

Gerçek üretici, dürüst çalışan ise sesini duyuramıyor.

Malatya’da iş yapmanın değil, “tanıdık olmanın” kıymet gördüğü bir düzen oluştu.

Bu düzenin adı da açıkça şudur: denetimsizlik düzeni.

Malatya’da birçok kurumun artık “denetleniyor musun?” sorusuna vereceği net bir cevabı bile yok. Çünkü sistem sorgulamayı, hesap vermeyi değil, koltuk korumayı alışkanlık haline getirmiş. Oysa denetim; cezalandırmak değil, düzeltmek, geliştirmek ve hakkı olana hakkını teslim etmektir.

Ama ne yazık ki bizde denetim, yalnızca bir evrak işi haline gelmiş durumda. Kâğıt üzerinde tamam, ama sahada yok!

Her kurumun başındaki yöneticiler; “bize kim ne diyecek?” rahatlığında olursa, orada adalet değil, keyfiyet işler. Esnafın derdini duymayan oda başkanı, üreticinin yanında olmayan ziraat kurumu, üyeleriyle bağı kopmuş STK’lar… Bunların hepsi aynı zincirin halkasıdır.

STK’lar ve odalar yıllardır aynı isimlerle yönetiliyor.

Bir koltuk sanki kimsenin babasından miras kalmış gibi kimse bırakmak istemiyor.

Halkla bağı kopmuş, üyelerle teması bitmiş, ama her yıl aynı yüzlerle seçim yapılır gibi yapılmıyor.

Hesap veren yok, eleştiriye tahammül eden yok.

Müteahhitler deseniz, depremden sonra bile aynı alışkanlıklarla devam ediyor.

Yıkım gördük, acı yaşadık ama dersi kim aldı?

Kuralı uygulayan yok, denetleyen yok, kontrol eden yok.

Malatya’da kurumlar, odalar, iş insanları ve yöneticiler şunu artık anlamalı:

Bu şehir kimsenin özel mülkü değil!

Herkesin ekmeği, herkesin emeği, herkesin hakkı var bu toprakta.

Ama denetim olmazsa adalet de olmaz, adalet olmazsa güven kalmaz.

Malatya’nın kaybettiği şey bir bina değil, bir üretim değil, bir kurum değil…

Malatya güvenini kaybetti.

Ve güvenin olmadığı yerde gelişme de, büyüme de, huzur da olmaz.

Artık Malatya’da “hesap verebilir” bir düzen şart.

Çünkü bu şehir; sustukça değil, sorguladıkça toparlanacak.

Unutmayalım:

Denetim yoksa düzen yok, düzen yoksa Malatya yok!

Haber Dilek Kiraz