Malatya’da 6 Şubat depreminin ardından ağır hasarlı binaların yıkımı devam ediyor. Bu süreci hepimiz yakinen görüyoruz ve yaşıyoruz.

Ama son günlerde dinamitle patlatılan binaları gazetelerde ve haber sitelerinde sıkça görmeye başladık. İlk bina patlatımı yoğun bir kalabalık topluluğu ve o binalarda yaşayan kişilerin katılımı ile gözyaşları ile izlendi. Nihayetinde o binalar o insanların yaşanmışlıkları, birikimleri, hayalleri, geçmişleri ve gelecekleriydi.

Benim kafama takılan tek şey ise bu yıkımlar esnasında neden o bölgede tören alanı kuruluyor ve neden bir festival havası verilmeye çalışılıyor? Hatta daha ilginci yıkım esnasında insanlar ağlarken hüzünlenirken bir grubunda buna alkış tutması inanılır gibi değil.

Malatya hala enkaz şehir bunun farkında olmayanlar var. Herkesin ağzında olan bir söz özellikle siyasilerin “Bu Şehri Birlikte Ayağa Kaldıracağız” yıkımları festival havasında yapak mı? Protokol platformları kurarak mı?  

İşin özü Sayın Selahattin Gürkan’ın dediği gibi Olmaz Olmazsa Olmaz Olmaz! Her şey Her şeye bağlıdır, Her şeyden anlamayan bir şeyden anlamaz!